Wat leuk dat je onze website bezoekt! In deze Kidshoek hebben we interessante weetjes maar ook leuke kleurplaten speciaal voor jullie uitgezocht.
Zo vind je hier informatie die je kunt gebruiken voor een spreekbeurt op school over Villa Pardoes, maar ook handige tips als je met je klasgenootjes of vriendjes en vriendinnetjes een actie wilt organiseren voor Villa Pardoes.
Maar natuurlijk kun je ook een leuke kleurplaat downloaden en uitprinten om zelf in te kleuren.
Ter ere van het 15 jarig bestaan van Villa Pardoes heeft Paul van Loon een mooi Sprookje geschreven over het ontstaan van Villa Pardoes. Vriend van de Villa Nol Havens heeft dit Sprookje voor je ingesproken. Maar je kunt het natuurlijk ook zelf lezen hier in de Kidshoek!
Het Villa Pardoes Sprookje
De regen was net opgehouden toen Pieter uit het raam keek. Hij zag hoe de wolken langzaam weken en de zon voorzichtig doorbrak, waarna zich een prachtige regenboog op de achtergebleven nevelen vormde. Plots herinnerde de jongen zich de betoverende woorden die zijn oma eens gesproken had toen ze nog leefde: “Vind het eind van de regenboog en je zult er de grootste schat aantreffen die je je maar kunt voorstellen!” Pieter trok zijn jas aan en rende naar buiten, op zoek naar deze magische plek! Hij volgde in looppas de regenboog met zijn ogen en zag dat ze doorliep, hoog boven de huizen en velden en een flink stuk verderop in het bos neerkwam. De jongen bereikte een prachtige open plek waarvan de bodem bedekt was met zacht mos. Hij zag, hoe de regenboog neerkwam op een majestueuze boom precies in het midden van de plek waardoor er een magisch lichtspel ontstond! Hier moest de schat liggen, daar kon geen twijfel over bestaan!
Net toen Pieter wilde beginnen met zoeken hoorde hij kinderstemmen vanuit het bos snel dichterbij komen. “Hier moet het zijn, hier kwam de regenboog neer!” Pieter zag kinderen vanuit verschillende kanten naderen tussen de bomen, ook op zoek naar het legendarisch fortuin. “Hee hallo, jullie ook hier?” vroeg hij een beetje verlegen. “Ja, wij zijn de regenboog gevolgd, op zoek naar de schat” zei een meisje met lang blond haar. “Wij ook, wij ook,” riepen enkele anderen kinderen enthousiast. “Heb je al iets gevonden?” De jongen schudde zijn hoofd. “Laten we samen zoeken, dan lukt het zeker!” Samen speurden ze de open plek zorgvuldig af maar vonden niets wat in hun ogen op een schat leek.
Uitgeput lieten ze zich uiteindelijk neerploffen op de zachte bemoste bosbodem. Goudgele zonnestralen priemden door het bladerdek van de boom en projecteerden een vlekkerig lichtpatroon op hun gezichten. De aanvankelijke teleurstelling maakte plaats voor een gevoel van gelukzaligheid en inspiratie.
“Wat een heerlijke plek is het hier eigenlijk! En wat leuk dat we elkaar hier zo spontaan ontmoeten!” Pieter stelde zich voor en de andere kinderen volgden het voorbeeld.
“En ik heet Benjamin!” klonk het plots boven hun hoofden. Verbaasd keken de kinderen omhoog en geloofden hun ogen niet; tussen het gebladerte zagen ze een geitje zitten met mensenkleren aan. “Wat is dit?!” prevelde Pieter, “Was jij het die daar zojuist sprak?” “Jazeker” zei het geitje, terwijl het met een ongelooflijke behendigheid naar beneden klom. “Ik ben Geitje Benjamin uit het Sprookjesbos en ik kom hier vaak spelen met mijn vriendjes Specht, Konijn en Eekhoorn. En natuurlijk kunnen wij praten! Maar de mensen kunnen ons alleen hier verstaan, onder deze prachtige boom. Iedereen kan hier elkaar verstaan en is gelijk!”
“Tik-tak-tok! Dat klopt!” klonk het boven hun hoofden. Een bonte specht met prachtige kleuren schudde zijn verenpak terwijl hij zich elegant vastklemde aan de bast van de boomstam.
En tussen de wortels verschenen een pluizig konijntje en een eekhoorn. “Hee hallo,” spraken ze in koor. De kinderen geloofden hun ogen en oren niet. Hun harten vulden zich met een wonderlijk geluksgevoel. Pieter beleefde, samen met de kinderen en de dierenvriendjes de middag van zijn leven.
Ze spraken hierna nog vaak af onder de boom om er te ontspannen, te praten en te spelen. Ze brachten steeds nieuwe vriendjes en vriendinnetjes mee, waarvan sommige wat extra behoefte hadden om hun kleine en grote zorgen even te vergeten.
Pieter en de andere kinderen beseften dat ze hier, aan het eind van de regenboog, wel degelijk de grootste schat hadden gevonden die ze zich maar konden voorstellen. Hier kon iedereen elkaar verstaan, onbezorgd spelen en zichzelf zijn. Hier was iedereen gelijk en had men alle tijd voor elkaar. Wie of wat je was deed er niet toe.
Vele jaren later, toen de kinderen al volwassenen waren, besloten ze, op initiatief van Pieter, deze plek voor altijd veilig te stellen en te beschermen. Dan zouden alle kinderen die daar speciaal behoefte aan hebben, er met hun broertjes, zusjes, papa’s en mama’s langer en comfortabel kunnen verblijven. Daarom bouwden ze rondom de boom een paviljoen in de vorm van een reusachtig slakkenhuis en daarnaast één in de vorm van een bloem. Dit als symbolen voor bescherming van, en respect voor de schoonheid van het kwetsbare waar we goed voor willen zorgen en wat we willen koesteren. Ze noemden het Villa Pardoes, naar de brenger van de onbegrensde fantasie.
De magische boom staat er nu nog steeds centraal! Voor bijzondere momenten en betrokkenen ontsteken er tussen zijn takken spontaan wonderlijke lichtjes die voor altijd zullen schijnen!
Eén lichtje brandt ter ere van de opening van Villa Pardoes in het jaar 2000, een tweede voor de gezinnen die hier te gast waren, een derde brandt voor iedereen die Villa Pardoes een warm hart toedraagt en een vierde voor Stichting Natuurpark de Efteling en Stichting Villa Pardoes als initiatiefnemers. Een vijfde lichtje brandt voor alle vrijwilligers die belangeloos hun hulp bieden. Het zesde lichtje brandt natuurlijk voor ‘Pieter;’ Piet van Haaren, die deze bijzondere plek ontdekte, erkende en veilig stelde. Het zevende lichtje is voor hen die nog verwelkomd zullen worden.
